Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή δόθηκαν στους πρόσφυγες από τον Γκιουλ Μπαξέ της Μ. Ασίας κτήματα με παραχωρητήρια από την Ε.Α.Π. (Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων) και στα Μελίσσια.

Όσοι Γκιουλμπαξιώτες ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην «Όαση των Μελισσίων» έφεραν μαζί τους την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, του προστάτη και πολιούχου του Γκιουλ Μπαξέ. 

Στις αρχές του 1958 σε οικόπεδο, που παραχωρήθηκε στους πρόσφυγες από το Υπουργείο Γεωργίας, κατασκεύασαν μία απλή παράγκα, όπου τοποθέτησαν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και λειτούργησαν πρόχειρα.

Το 1960 κτίστηκε ο κύριος Ναός, χωρίς τα περιστύλια και χωρίς καμπαναριό. Λειτούργησε τον πρώτο χειμώνα αφού σκεπάστηκε με τσίγκους και με οικονομική ενίσχυση πιστών και ενοριτών σιγά-σιγά ολοκληρώθηκε.

Οι Γκιουλμπαξιώτες στην είσοδο του Ναού εντοιχίσανε μία πέτρα που την έφεραν από τον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου του Γκιουλ Μπαξέ. Σε διπλανή μαρμάρινη πλάκα αναγράφεται: «Ενθύμιον Αγίου Δημητρίου Γκιουλμπαξιώτη».

Η αρχιτεκτονική του ναού είναι τρίκλιτη Βασιλική με τρούλο.